गल्लीमधल्या काळूचा
वंश कधीच वाढणार नाही
जगण्याशिवाय जगण्याला
त्याच्या काही अर्थ नाही
लहानपणी केव्हातरी
मुन्सिपालटी घेवून गेली
नस त्याची कापून पुन्हा
होती रवानगी केली
आता काळू माद्यांसाठी
कधीच लढत नाही
घुटमळणाऱ्या माद्यांनाही
मुळीच पाहत नाही
गेट जवळील जागा त्याची
कधीच सोडत नाही
जगतो हीच कृतज्ञता
शेपूट हलवून दाखवत राही
अखेर पर्यंत आपले
अस्तित्व सांभाळणे
देहात कोरून ठेवलेले
वंश सातत्य टिकवणे
जीवनाच्या दोन या
मुलभूत संप्रेरणा
परिपूर्ण करीत असती
अवघ्यांच्या जीवना
जेव्हा पाहतो मी काळूला
फक्त फक्त जगतांना
अन माणसांना मुलांचे
लेंढार घेवून चालतांना
एक अपराध भावना
दाटून येते माझ्या मना
लादलेल्या नपुंसकतेतील
काळू वाटतो उदासवाणा
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा