या जगावर रुसलेल्या
आणि स्वत:वर चिडलेल्या
माझ्या मना
या जडशील वैफल्यातून
आणि अस्वस्थ कबरीतून
आशेच एक छोटस
रानफुल होवून वर ये
कुणी जल न सिंचता
कुणी लक्ष न देता
स्वत:च्या ताकदीने
बेदरकार हिंमतीने
स्वत:त भरून उरणारे
मीपण घेवून वर ये
पत्थराला चिरत
मातीतून उसळत
हरित अंकुराने
लसलसत्या नव्हाळीने
रसरसत्या जीवनाचे
सार घेवून वर ये
चैतन्यान फुलून ये
बेफान उधाणून ये
आवेगाने उसळून ये
जीवनाचा प्रसाद वाहू दे
तुझ्या अणुरेणुतून
आणि पसरू दे
गंधलहरीतून
सारे विश्व त्यानं
जावू दे भरून
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा