त्या तुझ्या वचनामुळे
अजून आहे जगतो
अन्यथा जमा काळोखी
केव्हाच झालो असतो
अजूनही काळोख तो
आहे मज खुणावतो
शांत काळा खोल डोह
जीवास भूल घालतो
पोटासाठी देह जरी
फरफटत ओढतो
खिळखिळलीय नाती
तरीही बळे जगतो
येई आता तूच माझा
काळोख प्रिय होवून
जगण्या मरण्यातला
भेद जावू दे मिटून
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा