नाती
****
जळणाऱ्या सुंभा सारखी
असतात काही नाती
फक्त जळत राहतात हळूहळू.
वर वर पीळ स्थिर शाबूत दिसत असला
तरी त्यात जीव नसतो तशी
हवेचा झोत किंवा हलकासा धक्का
लागताच डोलारा खाली कोसळतो
तरीही तो सुंभ मात्र जळत राहतो
त्याच्या शेवटच्या टोकापर्यंत
तर काही नाती असतात कापरासारखी
क्षणात धडाडून पेटणारी आणि विझणारी
त्या नात्यांची नामोनिशानही
राहत नाही कुठे जगाच्या पाठीवर
क्वचित काही काजळी उरली तर उरली
पण ती कर्पुरी रवाळ सुगंधी खुबी
तिची आठवणही येत नाही कुणाला
काही नाती असतात
चुलीतील जाळासारखी
ती वापरली जातात
त्याची गरज असेपर्यंत
फुंकर मारून पेटवण घालून
सांभाळून ठेवून कोपऱ्यात
आणि गरज संपताच
विझवली जातात पाणी शिंपडून
निर्विकारपणे त्यातून येणाऱ्या
चर्रर आवाजाकडे सहज दुर्लक्ष करून
काही नाती दिसतात
समई वरील ज्योती सारखी
शांत शितल समतल स्निग्ध
प्रकाशाची पखरण करणारी
आडोशाला ठेवलेली नीट जपलेली
पण तो उजेड ती पखरण
असते बंदिस्त देवघरापूरती
तिच्या पलीकडे तिला
नसते स्वातंत्र्य नसते मुभा बाहेर पडायची
तिच्याभोवती असते भीती सदैव घेरलेली
कुठल्यातरी पतंगाने झडप घालायची
कुठेही असोत कशीही असोत
जळणे हेच नात्याचे प्राक्तन असते
अन् त्याहुनी कष्टदायक असते
उरलेल्या अवशेषांना जतन करणे
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘ 🕉️ .