*********
महाडला असतांना शेजारच्या
रवळेकरांच्या अंगणातील
पारिजातकाची फुले
कोकणेच्या पाण्याच्या टाकीवर पडायची
अन् भाडेकरू असल्याने
लाभ तिकोनेंना व्हायचा .
पारिजातकाच्या या खोडकर सवयी बद्दल
फार पुढे कळले .
पण ती माझी पहिली ओळख
पारिजातकाच्या फुलांची .
तो मंद सात्विक स्वर्गीय गंध
जेव्हा भरला तना मनात
तेव्हापासून मी झालो कायमचा ऋणी त्यांचा
पारिजातकचा तो कोमल मृदुल हळवा स्पर्श
जाणवतच नाही हाताला
जणू तो जाणवतो सूक्ष्म देहाला
खरतर स्थुळपणे त्याला नजरेचाच स्पर्श
पुरा असतो आपला
ती फुले जणू जीवन जगत असूनही
जगाला न जाणवणारा संघ असतो
सौम्य शालीन संन्याशांचा
विरक्त भगवे वस्त्र देहावर ल्याईलेला
परडी भर फुले देवाला वाहिली की
देवघर रूप गंधानी भरून जाते
पण दुसऱ्या दिवशी
त्यातील एकही फुल चटकन दिसत नाही .
जणू अस्तिव शून्य करून मिटतात ती
प्रभू चरणाशी .
अन् उरतात
हवेच्या झुळकीने क्षणात उडणाऱ्या काही
धूसर पार्थिव स्मृती .
पारिजातक मला देत असतो एक धडा
विरक्त तरीही सुंदर शालीन जीवनाचा
क्षणात आयुष्य जगायचा .
अन् सर्वस्व उधळायाचा .
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘ 🕉️ ..
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा