स्व समर्पण
*******::
उरचि फुटतो उगाच धावता ॥
जरी ते निशान पुढे फडफडे
परंतु सामोरी तुटलेले कडे ॥
कळते ना कशी वाट ती चुकली
अन परतीची वेळ दुरावली ॥
तर मग तेव्हा एकच करावे
तिथेच रुजावे अन झाड व्हावे ॥
जसे स्वीकारते बीज ते इवले
घडले तयास म्हण घडविले ॥
निळ्या नभावर अवघे सोडावे
आपण आपले निशान रे व्हावे
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा