मज देऊनिया शब्द
कृपा दत्तराये
केली
प्रीत दाटली
मनात
पदी वाहता ती आली
बाप कृपाळु
कैवारी
मज धरूनिया हाती
मार्ग सुकर करून
आडरानातून काढी
शब्द पिकल्या
मनाचा
मज करूनिया माळी
करी कौतुक जगात
असा करुणा बहाळी
त्यांच्या
प्रेमात गुंतलो
मज हरवून गेलो
प्राप्त भोगतो
संसारी
नच इथला उरलो
ऐसा कैवल्याचा
रंग
मज खुणावू लागला
यत्न अवघा सरला
शब्द सोहळा उरला
नका विचारू आणिक
विक्रांत आहे का
गेला
येण्या जाण्याचा
संकल्प
सारा दत्तमय
झाला
डॉ.विक्रांत
प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
००००००
http://kavitesathikavita.blogspot.in
००००००
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा