जीवा घालणारी साद
दाट धुक्यातील
वाट
दीप दूरवर मंद
याद साठलेली आत
पान पान ओेले
चिंब
चिंब भिजलेले मन
चहू बाजूने गगन
दत्त विराट होऊन
पाय अनवाणी वेडे
होते अधीर धावत
खडे टोचणारे
काही
नाव ओठात आणत
झालो पवित्र
पावन
तूच श्वासात
देहात
शिर भिजलेले ओले
तुझा डोईवर हात
कण कण सुखावला
दत्त चैतन्यी
सजला
आलो कुठून कुठला
सारा विसर पडला
दत्त गिरणारी
बाप
ऐसा कृपावंत
झाला
तनामनाची गाठोडे
वर उचलता झाला
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा