हसायचे होते
फार काही नाही मज
फक्त हसायचे होते
हेच वेड पण मला
रडावया पुरे होते
साथ शोधावया गेलो
सोडणे नशिबी आले
कुणी साथी नाही तर
दु:ख हेच दोस्त
झाले
आता तर जीवनाला
मी ही विसरून
गेलो
सरतात दिस कसे
निर्जीवात जमा
झालो
कळेना प्रिय कुणास
दु:ख माझे होत
आहे
दूरच्या त्या तारकांत
मन हरवत आहे
चालतो आहेच इथे
छिन्नभिन्न स्वप्न
जरी
निसटून मिठीतून
गेले आहे कुणीतरी
कळेना चाहूल
कुणाची
जळते काय अंतरी
हसतेय कोण इथे
काळ ओठात जहरी
(हँसने की चाह ने
वर बेतलेली कविता )
डॉ.विक्रांत
प्रभाकर तिकोणे
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा