एकटा चाले प्रवासी
स्वप्न राहिलेले दूर
माथ्यावरी ओझे अन
डोळी दाटले काहूर
सोडले जीवलग ज्या
भेटेल का तो प्रियकर
गाठण्या आधीच किंवा
दाटून येईल अंधार
संध्याछाया भोवताली
नयनी दाटला पूर
व्यापूनी ह्रदयी आग
प्राण जाहले अधीर
थकले हे तनमन
फुटूनिया गेला उर
मिटती डोळे निजतो
फक्त तू कृपा पांघर
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा