शनिवार, १३ डिसेंबर, २०१४

माझे आकाश





माझे आकाश
मोकळे सारे
कधीचेच
तुझ्यासाठी

अरुण कोवळे
पावूल तुझे
उतरावेत
माझ्या दारी

ये लेवुनी
साऱ्या तारका
नुरू देत
कुठेही जागा

मंत्र मुग्ध मी
तुझ्या स्वरूपी
विसरून जग
माझे मलाही

गडगडणारी
वर्षा होत ये
लखलखणाऱ्या
वीजेगत वा  

मी इवलासा
अतृप्त चातक
उभा सदैव
चोच उघडून 


विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
 

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

पुत्रशोक

पुत्रशोक  ( डॉ. हरेश मंगलानी सरांच्या मुलाच्या, डॉ. रौनकच्या आकस्मक निधनाने उमटलेली  व्यथा) ******* मुलाचे पार्थिव खांद्यावर वाह...