कुण्या दु:खास रडावे
किती घाव सांभाळावे
भोवताली टोचणारे
सवाल कसे जगावे |
ठरविले मीच होते
जीवनास वल्हवावे
तुटताच होडी माझी
दोष मी कुणास द्यावे |
चालुनी येताच इथे
पाया खाली गेली दृष्टी
कळे कुठे आलोय मी
हि वाट माझी नव्हती |
सुखांचीही बाधा होते
वाकलेल्या मनास या
चुकलेली वाट माझी
हरवली डोळ्यात त्या |
विझावे म्हणूनिया का
विझता येते दिव्याला
काळीज का कुरवाळी
आपल्याच वेदनेला |
घेवूनीया खांद्यावरी
पुन्हा त्याच संभ्रमांना
वळता येते का कधी
सांजवेळी पावूलांना |
सांडिले सारे जरी मी
आधार वेडे मानीले
सुटता मनात पुन्हा
नभ काळे झाकोळले
मनावरी ओरखडे
ओरखडे मन झाले
स्पर्शणाऱ्या मृदुलाचे
हात अन रक्ताळले |
विक्रांत प्रभाकर
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा