पिसाळणे
******
जनावर पिसाळू देत कितीही ते सांभाळता येते बांधता येते
पण माणूस पिसाळला की .
फारच अवघड होते
त्याला न बांधता येते
न ताडता येते न सांगता येते
माणूस पिसाळला म्हणजे
त्याला कुत्रे चावलेच असे काही नसते
माणूस पिसाळला म्हणजे
त्याला रेबीज झालाच असे काही नसते
कुत्रे न चावता माणूस
तेव्हाच पिसाळत असतो
आणि जगावर भुंकत असतो
जेव्हा तो स्वतःलाच चावत असतो
माणसाचं एक नवल असते
त्याला आपण पिसाळलो
हे थोडेसे कळत असते
पण त्या पिसाळल्याचे कारण
त्याला सापडत नसते
कुत्रं सापडत नसते
माकड सापडत नसते
मांजर सापडत नसते
म्हटले तर ते त्याच्या आतच असते
म्हटले तर कुठेच नसते .
त्याचं ते पिसाळलेपण
एक शाप असतो त्याच्या स्वतःसाठीही
आणि भोवतालच्या जगासाठी ही
त्याला उ:श्याप नको असतात
किंबहुना त्याला उ:शापाची तमाही नसते
खरंतर ती एक अंतहीन नरक यात्रा असते
अशावेळी त्याच्यासाठी मनात उमटते
ती फक्त एक प्रार्थना .
मनात दाटते करुणा
त्याच्या न संपणाऱ्या संचितासाठी
त्या त्याच्या आत जळणाऱ्या वणव्यासाठी
आणि सभोवतालच्या झाडासाठीही
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com .
☘☘☘☘ 🕉️
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा