*************
तू जातेस समोरून अनश्रावणातील घननिळा मेघ
घेतो मला लपेटून
ती शामलता जाते
माझा कणकण रंगवून
माझ्या अणूरेणूतून
गहन यमुना होऊन
कळत नसते तुला
प्रत्येक तृणाचे आसुसलेपण
दिसत नसते तुला
हात उभारून फडफडणारे
वृक्षावरील प्रत्येक पान
जेव्हा झंकारून उठते
तुझे नाव प्रत्येक पेशीतून
स्थळकाळ जातात हरवून
उरते फक्त तुझेच गुंजन
डोळे पाहत असतात
तुला पाहून न पाहून
दुराव्याच्या धूसर काचेतून
ठेवतात कैद करून
तुला न दिसणारे
तुझे प्रतिबिंब होवून
तरीही जातेस तू
पुन्हा पुन्हा निसटून
फक्त एक सावळे
आषाढ स्वप्न देऊन
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com .
☘☘☘☘ 🕉️ .
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा