ठिणग्यांची बीजे
*************
आता आता जिझसही मला खुपू लागलाय
काय माझ्या रक्ताचा
रंग एवढा भगवा झालाय
होय हे मन होते
थोडे हिरवे
होय ते स्वप्न होते
शुभ्र पांढरे
पण कोणी केलेले प्रहार
जेव्हा कळू लागले
वेदनांची शूळ
जन्मापार जाऊ लागले
कुणी लिहिल्या बखरीचे
खोटे रंग कळू लागले
एक अनाम दुःख माझ्या
आत भळभळू लागले
बुरुज बांधून मन माझे
संगीन घेऊन उभे राहिले
मान्य मला बंधुत्व जगी
सौख्य पाहिजे नांदले
अरे पण घर पाहिजे
आपले आधी राखले
आता पुन्हा नको
ते अब्रूचे धिंडवडे
टिचभर पोटासाठी
उगा बाटवून घेणे
लेकीबाळी बहिणींचे
बुरख्यात दफन होणे
साला मै तो
साब बन गया
म्हणत मिरवत
भावाच्याच ढुंगणावर
उद्दाम लाथा मारणे
आपले नाही साधू म्हणून
क्रूरपणे ठार करणे
खरंच रंग माझा रक्ताचा
आता बदललाय
जळले रक्त बिंदू असंख्य
आक्रोशाचा जाळ झालाय
त्या लखलखित ज्वाला
मागतात आहुती
माझ्या शब्दांची
कळलेल्या प्रकाशाची
ठिणग्याची बीजे
प्रज्वलित करण्यासाठी .
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा