(आज सहज खूप महिन्यांनी एका जुन्या ग्रुपवर गेलो तेव्हा तिथे सुचलेली कविता.)
येवून गेलो बरं मी
तुमच्या कुणीही
ढुंकून न पाहिलेल्या
कवितात
ढुंकून गेलो बरं...
आता ढुंकल्याची गोष्ट
सांगण्या सारखी नाही
हे माहित आहे मला
पण न ढुंकल्याचे दु:ख
काय असते हे ही
माहित आहे मला
म्हणून लिहून गेलो ...
खरतर कविता लिहिणे म्हणजे
आपणच आपले पंख
फडफडवणे असते
उबलेले अंग
मोकळे करणे असते
अन त्यातही कुणाचे
ढुंकून पाहणे म्हणजे
असल्या नसल्या पिसाऱ्याचे
उलगडणे असते ..
थोडक्यात काय
ती एक
अनैच्छिक प्रतिक्रियात्मक
मस्त गोष्ट असते ...
वाचल्या...
खूप कविता होत्या
ओसाड पडलेल्या
(मला माझ्याही काही आठवून गेल्या )
म्हणून प्रत्येकाला ढुंकायला
जमले नाही मला
खरतर ते शक्य ही नव्हते
(अन ती काय कुठल्या
चविष्ट डीशची रेसेपी थोडीच आहे
पुन्हा पुन्हा चघळायला)
बरे ते असो
आता या कवितेकडे
तुम्ही ढुंकून पाहाल
याची मलाही काही खात्री नाही
अन या ग्रुपवर
पेज व्हू मोजायची सोयही नाही
त्यामुळे मी थोडे हे
तर थोडे ते गृहीत धरतो
अन आपला निरोप घेतो
..
पण येवून गेलो बर मी !!
ढुंकून गेलो !!
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा