लागू नकोस नादी

मनातील पौर्णिमा ही राहू दे रे मनाला  

या प्रदीर्घ रात्रीची सवय झालीय मला

रक्तात साचलेल्या साऱ्याच वेदनांना

वाहणे नसे मंजूर कुंठीत ज्वालामुखीला

ते ओघळून ऋतू गेले वादळात मानभावी

हरवून विझू गेल्या त्या विनंत्याही निनावी  

ते नेत्रही जळून गेले प्रकाशी खिळलेले

अंधार गाढ सजला का किरण उगा दावी  

ऐकांत मौन गाढ निष्प्राण निस्पंद फांदी

पडे ओघळून जग हे आता नकोच साथी

वर्षाव शुभ्र रुपेरी तव होईल आता थट्टा

जा तू तुझ्या रे वाटे लागू नकोस नादी

ते राहू दे तराणे मन उसने भोगी मळले

सांगू तुला खरे का आता न मी ती उरले

वेढून घेती मजला गूढ रंग घन निळूले

मिटली कधीच व्यथा दिसणे फक्त राहिले  

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/