मीच एकटी
झोक्यावरती
केस मोकळे
वाऱ्यावरती
आनंदाचा अथांग
सागर
मीपण हरवून माझे
धूसर
अशी कधीची युगा
युगाची
सदैव उषा नव
किरणाची
याच्या त्याच्यासाठी
नुरले
मी माझ्यातच माझी
नटले
माझेपण हे आकाश झाले
माझ्यातच हा
प्रकाश उमले
वृक्षवेली अन
पानफुले
सखी मी माया मज
कळले
मी छाया मी गंध
हवेवर
मी रंग मी स्वर
समेवर
मी मुक्त या
कळीकाळातील
मी जाणीव गूढ
चैतन्यातील
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा