चंद्र हवा का ग तूजला म्हटलो मी जेव्हा
डोळ्यातून तिच्या एक ओघळला काजवा
अन तलखी मिटुनी मग साऱ्या जागरणांची
गालावरती झाली नवी नक्षीच काजळाची
विझले होते कधीच निखारे आणि तरी तरीही
उब हवीशी फुलू लागली पुन्हा ओढाळ देही
अलख अलख रे शब्द कोवळे कानी रुणझुणले
अन दिशांचे वस्त्र सोवळे मग तेही ओघळले
एक हिमालय शुष्क शुभ्र पुन्हा मनी गोठला
निर्झर नक्षी कातळावर तो नाद जणू मिनला
काय घडले कुणास ठावे वेळूत धावला वारा
अन श्वासातून सूर उमटून स्वर झाला ओला
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा