जगापासून दूर
मौनाच्या गुहेत
आत्ममग्न संत
बसलेले ||
जगण्याचे सूत्र
साधनेचे तंत्र
सुखाचे मंत्र
तया कळले ||
अन इथे कुणी
दुःख वणव्यात
धावे किंचाळत
दिनरात
||
लबाड श्वापदे
टपून बसली
पावलो पावली
त्राही त्राही ||
होतो कधी का
कृपा अपघात
जन्म अकस्मात
उजाडतो ||
फाटल्या देहाचे
जळल्या त्वचेचे
प्राक्तन कुणाचे
वा ठरले ||
कळले कुणास
कळले वा नाही
माझी ही वही
भरू आली ||
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा