दत्त दिगंबर रूप
सखी मज आवडते
अन स्मरता तयास
हृदयी हुरहूरते
यावा पुनवेस जैसा
उचंबळून सागर
वादळात उडावे वा
शुष्क पर्ण सैरभैर
गत तैसी माझी होते
मन देहापार जाते
भान अलखी रंगते
मी माझी मुळी नुरते
मी होवून कवडसा
सारे आभाळ भरते
मी थेंबागत झरुनी
हे विश्वची सजविते
मी चांदण्यात नटते
मी वाऱ्यात हरवते
मी म्हणू मला कुठले
ते रूप सखी हे होते
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा