एक फकिरी
झोळी बांधून
काठी वाकडी
हाती घेवून
इदं दत्त द्रां
ददं दत्त द्रां
बोलत चाले
मस्त अनाम
वाऱ्यावरती
होवून स्वार
श्वासाच्याही
जावून पार
नाव तयाचे
कुणा न ठावे
गाणे आणिक
अर्थ न पावे
खुळावलेले
शून्यसे डोळे
गूढ हसणे
ओठावरले
ओढ कसली
जीवा लागली
जन्म सांडून
वर्ष चालली
काय उद्याचा
मीच नसे तो
स्वप्न पडे वा
भास दाटतो
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा