काळकुट
*********
थांबलेले काळकुट ते पुन्हा वाहू लागले नसानसात पुन्हा का रे द्वेष जळू लागले ॥
कुणी किती थांबायचे हे भान गळू लागले
मिठीतील मित्र उरी खंजीर मारू लागले ॥
झाकली जखम होती आत रक्त कुजलेले
मनोमनी कोंडलेले ते साप पळू लागले ॥
गाव बदलून कोणी घर छान सजवले
हक्कदार मानलेले ते भिंती पाडू लागले ॥
काहीतरी हवे होते ठिणगी निमित्त झाले
भरलेली दारू आत विस्फोट घडू लागले ॥
मरणाचे भय देही वेदनांचे ओझे उरी
जगतांना तेच जुने का स्वप्न सलू लागले ॥
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com .
☘☘☘☘ 🕉️ .
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा