प्रेमअमरत्व
******
की मी विसरलोय तुला
तेव्हा तो शुक्रतारा
मंदसा हसला मला
अन यत्नाचा तो डोलारा
मी बळेच उभारलेला
क्षणात जमीन दोस्त झाला
मग माझेच मन म्हणाले मला
अरे मरण नसते केव्हाच प्रेमाला
प्रेमाची पात्र दुरावतात
प्रेमाचे क्षण हरवतात
संवादही तुटतात
पण ते अनुभव त्या त्या क्षणाचे
सदैव चिरंजीव असतात
हा शुक्रतारा ही संध्याकाळ
अस्तित्वात असेपर्यंत
कदाचित हे मन हरवल्यानंतरही
कुठल्याशा तरंगात
नवीन वसंतात कुठल्याशा वृक्षावर
आरूढ होणाऱ्या माधवीगत
नवीन वर्षाकाळात कुठल्याश्या
पहाडावर कोसळणाऱ्या जलधारागत
विफलता अनसफलतेचे
सारे शेवट विसरत
फक्त अस्तित्व होत
पुन्हा पुन्हा राहील फिरत
चिरंतन ऋजुतेचे शब्दातीत भावनेचे
प्रफुल्ल मंगल रूप घेत
मनामनावर अवतरत
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘☘ .
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा