उभा होतो एकटाच
भोवती मोकळे रान
कुणासाठी
कश्यासाठी
काहीही कळल्यावीण
देहाच्या साऱ्या जाणीवा
घट्ट बोथट होवून
गेले होते का न कळे
मन भयाने भरून
हाक देण्यास आवाज
येत नव्हता आतून
शिवलेले ओठ कुणी
प्राण बधीर होवून
मरण नव्हते तिथे
नव्हते पण जीवन
पेटलेला दाह होता
काही जळल्यावाचून
पळायचे होते पण
आकार दिशेवाचून
थांबयालाही कुठले
कारण नये कळून
स्वप्न असावे बहुदा
लांबले नको असून
मी लाचार भयभीत
स्वप्न तुटावे
म्हणून
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा