लाख गर्भ धरुनही
दिवस भरत नाही
वेदनाचे वांझ ओझे
पुण्य उपजत नाही
आक्रंदून साकळले
स्वप्न उगा उगा
राही
सृजनाच्या
चाहुलीचा
फक्त जडभास होई
सप्तलोक
पाकळ्यांचे
उमलण्या अधीर ही
निजलेली वीज परी
सृष्टी जाळतच
नाही
रुणझुण पायातील
अन हास्य खळाळते
पोथीतल्या कथेतील
बाळलेणे व्यर्थ
वाटे
हरवल्या
भ्रताराचा
संग जीवास घडेना
लावू कुंकू नको
लावू
कुणा पुसावे कळेना
दर्पणात उभी कुणी
केस मोकळे सोडूनी
वाटा गेल्यात
मोडुनी
सांज येतसे भरुनी
विक्रांत प्रभाकर
तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा