एक झाड कवितेचं
आत लावलय कुणी
आणि कळेना सदैव
कोण घालतोय पाणी
प्रेमाची उब तयात
विरहाची थोडी धग
रक्तामध्ये दाटलेलं
दु:ख थोड थोडी रग
पेरल्यावाचून कुणी
घेवून आपली धून
शब्द शब्द येती वर
उरातून उकलून
कधी कधी उगाचच
येते गर्द मोहरून
कधी कधी पान पान
जाते एकेक झडून
कधी खातो खस्ता कधी
सळसळे झळाळून
फळ फुले पक्षी होत
जातो मस्त धुंदावून
कधीतरी आणि दोघे
येती दोन दिशातून
छाया माझी स्वप्न होते
शब्द जाती हरवून
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा