रिमझिमता पावूस दारात
वाऱ्यासवे होता उधाणत
एका अनामिक ओढ वेडी
दाटून आली माझ्या मनात
सळसळत्या पोचोळ्यात
पावूल कुणाचे ऐकू यावे
चिंब भिजून स्वप्न माझे
अन सामोरी उभे ठाकावे
मग पाण्याचा डंख झेलीत
मी ही एक झाड व्हावे
त्या विजेला मिठीत घेत
जन्म जाणीव हरवून जावे
फक्त नाद तो कोसळण्याचा
नि स्पर्श कोवळा जगण्याचा
शब्दावाचून या देहा सांडून
कागद व्हावे मी होडीचा
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा