ही सुखाची पायवाट
इंगळ्यानी सजलेली
अन माझ्या डोळ्यावरी
पट्टी तूच बांधलेली
वेचलेल्या फळात का
विष असे साचलेले
क्षणोक्षणी दाह उरी
आणि रक्त पेटलेले
सुखासाठी धावतो मी
काय तुझा खेळ होता
मागतो मी अंत आता
काय नसे तुझ्या हाता
जळतांना नाव घेतो
मनाचेच समाधान
जंबूकांनी फाडूनही
अडकला कंठी प्राण
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा