म्हणालीस मला तू
अलिकडे मजवरती
कविताच लिहित नाही
नक्की लिहीन म्हटल मी
खरं तर मला
तुला नाही म्हणण
जमतच नाही
पण कसं सांगू तुला
तुझ्या सवे घालविल्या
क्षणांची धुंदी
उतरता नाही उतरत
मी जगत असतो
पुन्हा तुझ्या सोबत
त्या क्षणांच्या सोबत
त्या शब्दांच्या सोबत
कविता जगत..
तुझ्या हसण्याच्या
प्रफुल्ल किनाऱ्यावर
असतो उगाच भरकटत
खळाळत्या लहरीसवे
दूरवर वाहून जात
वा कधी तुझ्या केसात
अडकलेला माझा जीव
उगाच असतो फडफडत
तुझ्या बटीची इर्षा करत..
ते सगळ शब्दात
खरच नाही उतरवता येत
कधी कधी वाटत
मी लिहिलेले शब्द
मलाच हसतात
पण तुला कबुल केले
लिहायला तर हवच
म्हणून कागद पेन घेतो
डोळ्यासमोर तुला आणतो
पण तुझ्या प्रेमाच्या
धुवांधार पावसात
शब्द शब्द वाहून जातो
या भिजल्या कागदात
आणि भिजल्या शब्दात
बहुदा तुला कधीतरी
माझी कविता सापडेल
कदाचित मी सुध्दा !
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा