अलिकडे भय्या
काठी घेवून येतो
सुजलेले पाय काहीसे
थोडा लंगडत चालतो
ते नेहमीचे त्याचे
ताडताड चालणे
दोन्ही हातात भरलेल्या
पिशव्या घेवून धावणे
ते काटक राकटपण
आता दिसत नाही
ढासळले शरीर पण
कष्ट चुकत नाही
प्रत्येक गिऱ्हाईकाशी
तो हसून बोलतो
स्त्री आणि पुरुषाला
तो साहेबच म्हणतो
त्याचा आता बराचसा धंदा
मुलगा सांभाळू लागला आहे
वडीलासारखा सगळ्यांना
साहेब म्हणू लागला आहे
भाजी आणायला मी ही
कवचित आता जातो
पण गच्चीतून तो
मला रोज दिसत असतो
गाडीवर रचण्या पूर्वी
भाजी साफ करतांना
एक एक पान निवडून
जुडी नीट करतांना
रचणे त्याचे जणू
कुठली कलाकृती वाटते
हिरवीगार रसरशीत
कविता समोर दिसते
तो फुटपाथ भैया गाडी
दिसले कि बरे वाटते
बाजूच्याच झाडासारखे
सारे हृद्गत गमते
आणि तरी ही अजून
त्याचे नाव माहित नाही
मी कधी विचारले नाही
त्याने सांगितले नाही
माझ्या साठी भैया तो
त्यासाठी मी साहेब आहे
नावावाचून व्यवहारात
ओळख अन आब आहे
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा