अफाट बुद्धीचा
गमत्या मुळचा
मित्र आमचा
आहे एक ||
कुठे कधीही
कुणा समोरही
बोले काहीही
जीभ घसरून ||
प्रेम खाण्यावर
साऱ्या डब्यावर
गोड धोडावर
ताव मारणारा ||
लेट येणारा
हळूच पळणारा
झोपा काढणारा
कामावरती ||
त्याचे देणे
असते घेणे
प्रत्येक नाणे
वाजवाजवून||
हा पगार तर
चालू राहणार
सही केल्यावर
घाई कसली ||
लोक येतात
लोक जातात
कामे होतात
आपोआप ||
आपण कशाला
हवे मरायला
चहा प्यायला
जाई सदा ||
त्याला कळली
देही मुरली
कोळून प्यायली
मुन्सीपाल्टी ||
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा