तथकथित उच्च अभिरुचीचा
झगझगीत झगा घालूनमी निघतो जेव्हा रस्त्यानं
जागोजागी ठिगळ लावलेले
जुने दमट कोट अवघडले
दिसतात मला बसलेले कोंबून
त्या त्यांच्या वडिलोपार्जित
शिसवी खुर्च्यातून
अवघी हवा जड होते
जाते ओशाळून
नकळत मग मी ही
तो माझा झगा उतरवून
त्या खुर्च्यामध्ये बसतो जावून
कारण..
शेवटी महत्वाच असत
जगणं !!
कुणाच्यातरी सोबत
घेत काहीतरी वाटून
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा