दुखाचे वादळ
घेते वेटाळून
कधी अचानक
आनंदी जीवन
सुरेख सुखद
घर विस्कटून
जाती क्षणात
नाती कोमेजून
एका विषारी
जहाल थेंबानी
कुठल्या तरी
बेसावध क्षणी
शब्द निसटून
जातो तोंडातून
कृती काहीतरी
घडते चुकून
एका छोट्या
छिद्रामधून
जाते अवघे
धरण वाहून
झाड जळते
काच तडकते
वस्त्र फाटते
न येते जुळून
नंतरही पण
असते जीवन
काही कोठे
जोडून शिवून
बळेच परी ते
चिटकवलेले
उसने हसू
ओठावरले
तरीही निरंतर
आशा जागते
पहिल्या सारखे
व्हावे वाटते
त्या आशेच्या
ओली मधून
जीवन राहते
तग धरून
पण उन्मळली
अर्धी वेल
उघडी मुळे
पाने मलूल
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा