काल घरी संध्याकाळी
आला तो
वनमाळी ग
लगट त्याने
करता
भुलले भोळी बाई ग
करू नये ते केले मी
निळ्या मिठीत गेले ग
कसे सांगू सखे आता
मी न ती
उरले ग
माहित होते तरीही
जाळ्यात मी पडले ग
निळ्या निळ्या आकाशात
निळे पाखरू झाले ग
निळेपणी झपाटले
विश्वच निळे झाले ग
झोप निळी जाग निळी
स्वप्न हि निळे निळे ग
तू हि निळी दिसे मज
मीही केवळ
निळी ग
निळे झाले बोल गेले
भान नील कल्लोळी ग
विक्रांत
प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा