बुधवार, ४ सप्टेंबर, २०१३

नील कल्लोळी .






काल घरी संध्याकाळी

आला तो वनमाळी

लगट त्याने करता  

भुलले भोळी बाई



करू नये ते केले मी

निळ्या मिठीत गेले ग

कसे सांगू सखे आता

मी न ती उरले



माहित होते तरीही

जाळ्यात मी पडले

निळ्या निळ्या आकाशात

निळे पाखरू झाले



निळेपणी झपाटले

विश्वनिळे झाले

झोप निळी जाग निळी

स्वप्न हि निळे निळे ग



तू हि निळी दिसे मज  

मीही केवळ निळी

निळे झाले बोल गेले

भान नील कल्लोळी



विक्रांत प्रभाकर              

http://kavitesathikavita.blogspot.in/


कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

श्रीपाद सखी

श्रीपाद सखी *********** स्वप्न हरखले डोळीया मधले  स्वप्नास लंघुनी स्वप्न हे उरले ॥१ नभात लक्ष दीप उजळले  अन चांदण्याचे तोरण जाहल...