*******
जेव्हा चंद्र येतो हळू
सारत घन पटल
संगमरवरी शिल्प
साकार होते समोर ॥
मुग्ध नितळता जाते
आत खोल झिरपत
चंद्रोदय एक नवा
मनात माझ्या करत ॥
दोन कृष्ण मेघ माझ्या
गहिवरल्या डोळ्यात
जाती भारावून असे
कडा चिंब भिजवत ॥
आकाश व्यापून गंध
रात राणी उधळत
स्वप्न सीमेवर भान
जाते कुठे तरंगत ॥
अशी पौर्णिमा येते जी
फक्त माझीच असते
हरखतो जीव खुळा
स्वप्न सुखाला पडते ॥
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘☘
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा