आई
*****
माय सुखाचा सागर सदा प्रेमे ओथंबला
लाटा क्षणात उदंड
मिती नाही गं तयाला
जन्म जोजावणे सारा
तळ हाताचा गं झुला
किती जपले जिवाला
सडा प्राजक्त वेचला
घास प्रेमे भरविले
रस सजीव तू केले
अष्ट प्रहर भोगले
तुझ्या कौतुकाचे लळे
माझे भाग्य विनटले
तुझे लेकरू मी झाले
तुझा पदराची छाया
स्वर्ग सुख दुणावले
कशी होऊ उतराई
तुकी काहीच नाही
पंच प्राणांच्या दीपकी
तुज ओवाळते आई
( विनटले= रंगणे .मग्न होणे,
दुणावले =दुप्पट झाले,
तुकी =तुलना)
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
**********
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा