आनंद
******
आता या जखमा मला त्रास मुळी देत नाही
असूनही काटे आत
कधीच रुतत नाही ॥
असेल तोवर तया
असू देत तिथे अगा
चालतो मी अनवाणी
दोष कुणा देऊ उगा ॥
हवेपणात दुःखाचा
जन्म जणू होत होता
दु:ख अहंकाराचाच
सुप्त भाग होत होता
आवडणे नावडणे
मनाच्याच साऱ्या स्मृती
शोधताच मुळाअंती
अरे दिसली आसक्ती
कुरवाळून जखमा
कुणास काय मिळते
तृप्तीचा वणव्यात
भर आणिक पडते
हवे-नको पण सारे
दिले दत्ता सोपवून
आनंद रे मीच माझा
धालो अंतरी पाहून
***
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
**********
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा