दत्ता येई रे
मज पाही रे
पदी देई रे
ठाव आता ॥
कर घाई रे
वेळ नाही रे
प्राण जाई रे
मम आता ॥
जन्म सरला रे
यत्न चुकला रे
देह थकला रे
भवरोगी ॥
नच लायक रे
मूर्ख बालक रे
तरी दुर्लक्ष रे
करू नको
घट फुटू दे रे
नभ सुटू दे रे
प्रश्न सुटू दे रे
मुळ रुपी ॥
येई धावत रे
कृपा विक्रांत रे
असे मागत रे
स्मर्तृगामी
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
०००००००
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा