शव जातेय वाहुनी…..

मनी व्यथा दाटलेली 
ही कालच्या कथेची

का काचते अजुनीही 
मज रात्र चांदण्याची

जरी सोडले सारेच 
मी अहंकारा पोटी

जय मानतो बळेच  
ही वल्गनाच रिती 

त्या रोजच्या वेदनेला 
बांधून घेतले उरी  

वधी जाणाऱ्या पशुस 
यातना होतेच तरी  

उरी वाहावे कशाला      
शूळ उगा असे किती  

दे झुगारुनी जग नि 
जड झाली जीर्ण कुडी

भय जगण्याचे मनी 
मरणाचे जात नाही 

सुख देहास इवले 
का या सोडवत नाही  

सरली रात्र रोजची 
दिन सरला काही  

हिशोब काहीच मनी 
पण या उरला नाही

शव जातेय वाहुनी 
दूर गंगेच्या प्रवाही

मोक्ष असेल मिळाला 
किंवा खोटा दिलासाही 

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/