कातरवेळी

हा अंधार असे कसला

दशदिशा उगा भरलेला

तो स्वर्ग हरवला कुठे

मी माझ्यातच जपलेला

हे बेभान वावटळ उरी

गगनात धुराळा भरला

शत रात्री कुठे सजलेला

तो चंद्र कुठे कोसळला

कुणी म्हणे कातरवेळी

भान सारे हरवून जाते

कणाकणात दाटलेला रे

आकांत असे हा कसला

तो प्रकाश काचा फुटला

मज म्हणे थांबू कशाला

का लाटेत हरवून गेला

दीप जळात कुणी सोडला

घे नेत्रात सजवून रात्र

जगण्याचे भान जर आले

दे जळात सोडून देह

स्वप्न उगाच कुणी मोडले

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in