शब्दच्छल
निर्थकता जीवनाची
माझ्या मलाच कळाली
अवघीच जिंदगानी
काळ ओघात चालली
म्हणतात कुणी इथे
श्रेय तयास मिळाले
रे आम्हा काय फिकीर
काय कुणास मिळाले
रिकाम्याच झोळीचे या
ओझे आता
मी जाणले
होवो आता कडेलोट
वा राहो पाणी साठले
भजने माझीच होती
माझीच अंध मग्रूरी
मनाचाच खेळ सारा
चित्रे
धुरातील सारी
चला झाला पुरे आता
शब्दच्छल मांडलेला
मरणात या क्षणाच्या
हा श्वास आहे चालला
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा