कितीवेळा केला तरी ताळा जुळतच नाही
सुख वजा दु:ख वजा काही कळतच नाही
वेच वेचूनिया गारा खिश्यामध्ये फक्त पाणी
थंडगार हातपाय आशा मिटतच नाही
सोसाट्याचा वारा मनी धपापल्या उरी कुणी
झिंगण्याची धुंदी पण कुणा कळतच नाही
मोजायचे ठरवुनी मोजमाप होत नाही
सरलेले देणे घेणे पक्षा घरटेच नाही
पायाखाली जरी काटे चालायचे आहे पुढे
वेदनांचा डोह मनी सामोरी वाटच नाही
तहानल्या कंठी क्षोभ उभा जरी मेघाखाली
ओघळले नच पाणी छाया भेटलीच नाही
कोसळेल प्रेत कधी खेदासी कारण नाही
मेलेलेच होते आधी रडण्या कुणीच नाही
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा