******
वाटले मला भेटल्या विना तुला
जावे लागते की काय मला
पण तू थांबलेस बहुदा पुन्हा एकदा
आशेचा अन श्रद्धेचा दीप घेऊन
मी चालू लागलो पुन्हा तुझ्या पथाला
तशी इथून जायची मला भिती नाही
भिती नाही काही गमावण्याची ही
माझ्या सकट इथे माझे काहीच नाही
हे केव्हाच कळून चुकलोय मी
तुझ्या या नाटकात आताशा
मला वेगळे पाहू लागलोय मी
तुझे भेटणे कसे असेल या
कल्पनाही मी करीत नाही
उगाच तुझे चित्र रचून डोळ्यासमोर
दिवसाउजेडी स्वप्नही पाहत नाही
ये तू रुप घेऊन वा ये रूपा वाचून
भेट समोर येउन वा रे आत उलगडून
किंवा ये असा माझ्यातच मी होऊन
कसे ? काय ? केव्हा ?
सारे तुझ्यावर आहे मी सोपवून
कारण मला माहित आहे
तुच एकमेव माझ्या जगण्याचे प्रयोजन आहे
बाकी सारे चाललेय म्हणून जीवन आहे.
****
डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
