मन मोकळे करू म्हटले तर
तूच अशी बोलू लागलीस की
त्या शब्दांच्या धबाब्याने
मी पुन्हा भरून गेलो
हळूच दार अगदी जपून
सावध उघडू लागलो तर
सोसाट्याचा वारा होत तू
आत घुसलीस थेट थेट
अन मी पाचोळा होवून
उगाचच उडतच राहिलो
तुझे आसमानी स्वप्न
तुझे आरसपानी मन
तुझे पेटलेला राग
तुझा उडालेला रंग
या साऱ्या ढंगात
पुन्हा हरवून गेलो
आता आता तर
या मनाचे करायचे काय
हे ही मी विसरुन गेलो
माझे मन गेले आता
तुझे मन माझे झाले
तू वादळ माझ्यातले
मी आकाश तुझे झालो
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा