बरच बोलून झाल्यावर
ती वेळ येते
आता काय बोलावे याची
खात्री नसते
खरतर अजून खूप खूप
बोलायचे असते
पण त्या बोलण्याची
सुरवात न होते
बोलून टाकावे मनातले
कधी वाटते
पण ओठातून एकही
अक्षर न उमटते
मग एक पूर्ण विराम
एक टिंब उमटते
मिटल्या ओठातील वादळ
छातीमध्ये भरते
साऱ्या अस्तित्वास व्यापून
निद्रेमध्ये उतरते
रात्रभर ओठावर माझ्या
तुझेच नाव येते
रोजचीच गोष्ट असे ही
रोज हे घडते
बोलण्यात जर घडले
काही नको ते
तुटून जर गेले कधी
मैत्रीचे हे नाते
नकोच मग थांबेन मी
मज भय वाटते
जोवर तुझे बोलणे मज
सवडीने भेटते
माझे स्वप्न माझे जगणे
अर्थ काही पावते
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा