तसे तर हे जीवन
जात आहे ओघळून
हळू हळू अंधार मी
घेत आहे पांघरून
ती गाणी कालची तू
नकोच दावू म्हणून
प्रत्येक तान त्यातली
बसली आहे रुतून
जमले तर ये जरा
किंचित वेळ काढून
चार बाण रुतेलेले
हलकेच घे काढून
तेव्हाही दुखणारच
दु:ख ते वेगळेपण
साचलेले नसेल गं
तयात विद्ध मरण
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा