दु:खाने चिंब भिजलेली
कविता वाचतांना
दु:खाने कदमदलेले जीवन
ओढत चालतांना
किती आधार वाटतो मला
त्या शब्दांचा
शब्द सांगतात मला
दु:खाचे चिरंतन सत्य
मानवी जीवनाचे अटळ प्रारब्ध
आणि माझी व्यथा होते
साऱ्या मानव जातीची
माझ्या दु:खातील मीपण
जाते वितळून
मग मी वेगळा होवून ,
सारे दु:ख खिशात ठेवून
थोपटतो त्याला असू देत
म्हणून
आणि मानतो आभार
दु:खाच्या प्रत्येक कवितेचे
वेदनेची फुले वेचणाऱ्या
प्रत्येक कवीचे
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा