गाडीवर कांदे लसून बटाटे
घेवूनीया वाटे
लागे भैया
पायात स्लिपर्स डोईस कमचा
खपाट गालांचा
हडकुळा
दूर त्याचे घर बायको नि पोर
आला लांबवर
पोटासाठी
सदा मुखी हासू सदा बोले साब
ठेवूनिया आब
माल विके
लाघवी बोलणे व्यवहारी जिणे
नच घाबरणे
कधी कष्टा
तया न आळस घड्याळी दिवस
टपरी भुकेस
चालतसे
एकेक रुपया मोलाचा कमवी
गावाला पाठवी
नियमित
सरस तेलाची खिचडी रोजची
खावून पोटाची
भागे वेळ
अन रात्र होता कुठे ओट्यावर
विडी फेके धूर
अंधारात
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा