***********
सवे तिच्या परी मुर्त राधिकेची ॥
शामला कोमला सुखाची पुतळी
डोळियात सौख्य स्नेह भरलेली ॥
राधिका मनाची घेऊन बासरी
जरी का सारते केशवास दूरी ॥
जाणतो कृष्ण तो पेलतच नाही
सांभाळणे पिस जमतच नाही ॥
सोडला तिने तो मग अट्टाहास
वाहिले स्वतःला राधेच्या रूपास॥
ती अन तिची ती राधा अवखळ
कृष्ण उरे मग निळुले आभाळ॥
राधिकेची माय राधिकाच होय
हरवे विरह तीच पूर्ण होय ॥
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘ ..
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा